Hoi Wim,
Bedankt voor je hulp!
Ik heb nu dit als antwoord, is dit beter?
In het begin zit er klakwater in de oplossing, dit is Ca(OH)2. Dit bestaat onder andere uit Ca2+(aq) ionen en uit OH–(aq) ionen. Het kalkwater is opgelost, dus dit betekent dat de er vrije ionen zijn. Vrije ionen kunnen elektrische stroom goed geleiden, dus de oplossing met kalkwater kan de elektrische stroom geleiden.
Als de CO2 wordt ingeleid in de oplossing ontstaan er vrije Ca^2+ ionen en 2HCO3^- ionen. Deze vrije ionen kunnen de stroom goed geleiden. De spanning en de afstand tussen de elektroden is gelijk gebleven, dit zorgt ervoor dat de geleidbaarheid rechtevenredig is met de stroomsterkte. Als de stroom dus goed geleid kan worden is de gemeten stroomsterkte ook hoog. Dat zie je in de grafiek ook terug komen, want in het begin is de gemeten stroom sterkte hoog.
H2O en CO2 is samen H2CO3(aq). Met deze H2CO3 vindt de volgende reactie plaats:
H2CO3 (aq) + OH– (aq) –> HCO3– (aq) + H2O (l). Na een tijdje is als de H2CO3 op. Dan begint de volgende reactie plaats te vinden:
HCO3– (aq) + OH– (aq) –> CO32- (aq) + H2O (l).
Na deze reactie treedt er een neerslag reactie op. De carbonaationen slaan namelijk neer met de calciumionen. Hierdoor wordt het slecht oplosbare zout CaCO3(s) gevormd. Aangezien dit een slecht oplosbaar zout is. Zal dit niet helemaal uitvallen in ionen, waardoor de stroom minder goed geleid kan worden. Er zal dan ook een lagere stroomsterkte gemeten worden. Dit betekent dus dat de grafiek op het eind veel lager is dan aan het begin van de meting.
met vriendelijke groet
