Hallo Jade,
Je geeft me geen verdere gegevens, dus ik kan je alleen een algemeen antwoord geven.
Je hebt het over ‘iets’. Daarom om te beginnen: denk altijd in deeltjes om te zien wat er precies gaat reageren. Dat is belangrijk omdat gegevens vaak van complete stoffen komen. Bij moleculaire stoffen kijk je uitsluitend naar dat ene type molecuul van die stof, maar bijvoorbeeld bij zouten moet je apart naar het positieve en apart naar het negatieve ion kijken.
Waar heb je dan mee te maken?
1. Een enkelvoudig ion: je kunt aan de lading zien of je een oxidator of reductor hebt. Enkelvoudige ionen verliezen meestal hun lading in een redoxreactie. Een positief ion moet daarvoor elektronen opnemen en is dus een oxidator, een negatief ion moet juist elektronen afgeven en is dus een reductor. Wel even oppassen met ionen die meerdere ladingen kunnen hebben, zoals Fe2+ en Fe3+. Het tussenion, dus Fe2+ , is een positief ion en kan dus een oxidator zijn. Maar dit ion kan ook een elektron afgeven om Fe3+ te worden. Dan is Fe2+ dus een reductor.
2. Als je een atoom hebt, zal dat in een redoxreactie een ion worden. Metaalatomen worden positieve ionen, geven dus elektronen af en zijn dus reductoren. Niet-metaalatomen worden negatieve ionen, moeten daarvoor elektronen opnemen en zijn dus oxidatoren.
3. Met moleculen en samengestelde ionen is dat minder duidelijk. De elektronenverplaatsing tijdens de redoxreactie vindt binnenin zo’n deeltje plaats. Je mag daarom bij samengestelde deeltjes nooit op de lading afgaan. Bijvoorbeeld: het negatieve permanganaation (MnO4–) is een oxidator, maar het eveneens negatieve thiosulfaation (S2O32-) is een reductor. Bij samengestelde deeltjes zit er niets anders op om ze in je tabellenboek op te zoeken.
Groeten,
Wim Wessel
