Rob Hooft

Ja, dat zie je goed!

Er is zelfs een oplossing van zilvernitraat gebruikt aan het begin. Dat zout lost prima op. Ook natriumchloride lost prima op. Als je die twee oplossingen mengt is er een slecht oplosbare combinatie: zilver-ionen en chloride. Als er na de neerslagvorming van zilverchloride alleen nog nitraat, natrium-ionen en chloride in de oplossing zitten dan zijn er geen slecht oplosbare combinaties meer.

Jan-Wim past hierboven een mooie truc toe: in de opgave staat alleen een “overmaat”, maar hij hangt daar om er mee te kunnen rekenen als voorbeeld echte getallen aan: je begint met 1 mol zilvernitraat in oplossing en 2 mol natriumchloride in oplossing, en eindigt met 1 mol zilverchloride neerslag. Als je dat netjes doorwerkt kun je precies volgen hoeveel er van elk van de ionen nog in de oplossing over is!

Hoi Esther. Je bent al een heel eind gekomen, alleen aan het eind neem je een verkeerde afslag: zoals je de berekening nu maakt kijk je hoeveel eikenbomen je nodig hebt om over hun hele leven (van 100 jaar?) de gegeven hoeveelheid kooldioxide op te nemen. De vraag is hoeveel ze in 30 dagen kunnen opnemen. Je moet dus niet de hele massa van een boom pakken, maar uitrekenen hoeveel dikker een boom wordt in 30 dagen, en voor dat dunne schilletje extra hout uitrekenen hoeveel koolzuur daarvoor nodig is. Daarna kun je kijken hoeveel bomen dat is.

De Coslet-Nixon microscoop is inderdaad een eenvoudig type van X-ray microscoop. Eigenlijk werkt die doordat de bron van de Röntgenstraling heel klein is, bijvoorbeeld minder dan een tiende van een millimeter. Je kunt met zo’n microscoop een “schaduw” maken van een voorwerp, en de details van dat plaatje zijn dan ongeveer net zo klein als de bron was!

Er is inderdaad ook nog een ander type Röntgenmicroscoop die meer werkt als een gewone lichtmicroscoop. Daarvoor moet er ook nog een “lens” in het apparaat zitten die Röntgenstraling kan afbuigen. Dat is een ingewikkelder systeem, maar daarmee kun je wel nog veel kleinere details zichtbaar maken.

Het is niet zo makkelijk om Röntgenstraling af te buigen! Een gewone lens kun je daar niet voor gebruiken. Ze doen dat daarom met een Fresnel-zoneplaat (zoek maar op!) of met een Kirkpatrick–Baez spiegel (daar vind ik ook weer alleen in het Engels informatie over).

Kun je hiermee weer iets verder komen?

Hoi Mir!

Voor bijna alle problemen zoals dit helpt het heel erg als je eerst de reactievergelijking eens helemaal uitschrijft. En in dit geval zijn dat er eigenlijk twee: eerst het oplossen van waterhoudend oxaalzuur, en daarna de titratie.

De volgende stap is dat je je realiseert dat je door het afwegen precies weet hoeveel waterhoudend oxaalzuur je hebt om mee te beginnen. Dat meet je in gram. En de titratie geeft je een meting van hoeveel mol oxaalzuur dat was.

Kun je hiermee zelf verzinnen hoe je van daaruit verder kan komen?

Rob

Hoi Lucas,

Voor de hydratatie heb je water en een watervrij zout (anhydraat).
Na de hydratatie heb je water in het rooster van het zout opgenomen.
Hierdoor zijn sommige afstanden tussen de ionen in het zout groter geworden, en zijn er water-water bindingen gebroken.
Daarvoor in de plaats zijn veel korte afstanden met veel interactie-energie gekomen tussen de ionen en watermoleculen.

Als dit een proces is waarbij energie vrijkomt, dan zijn die nieuwe interacties blijkbaar gunstiger dan de interacties in het anhydraat!

Niet alle zouten vormen hydraten: als het vormen van het hydraat niet exotherm is dan zal het niet zo makkelijk kunnen optreden.

Helpt dat?

Hoi Liam,

Weet je hoe waterstof zou reageren met een verbinding met een of meer dubbele C=C bindingen? En met een drievoudige CC binding? En met een verbinding met een ring?

Max,

Ik begrijp je oplosbaarheidstabelletje niet helemaal.

Wat je moet bedenken is dat het afvalwater van de fabriek een kwikzout bevat. Er zijn dus kwikionen in oplossing, maar ook anionen. In de tekst is niet gegeven welke dat zijn, maar blijkbaar is het wel zo dat dat kwikzout matig of goed oplost. Je kunt dit anion niet kiezen, zo komt het in het afvalwater uit de fabriek. Ik wil dat wel “X” noemen, was dat wat je bedoelt?

Als we natriumcarbonaat toevoegen dan weten we dat kwikcarbonaat neerslaat omdat dat zout slecht oplost. Bij dit proces voegen ze vaak een behoorlijke overmaat aan natriumcarbonaat toe, zodat een zo groot mogelijk deel van de kwikionen ook echt in het neerslag terecht komen en de oplossing daarna een zo klein mogelijke concentratie kwikionen overhoudt. Met het “oplosbaarheidsprodukt” van kwikcarbonaat (ik denk dat dat in een tabelletje in je boek erbij staat; in BINAS staan ook wel oplosbaarheidsprodukten in een tabel maar dat zijn er niet zo veel) kun je uitrekenen welke concentratie kwikionen er overblijft bij een bepaalde overmaat aan carbonaationen.

In de overblijvende oplossing blijven dus nog wel de andere ionen over: natriumionen, carbonaationen en X-ionen. Met natrium en X zal geen neerslag worden gevormd, want we weten dat alle natriumzouten goed oplossen.