Wim Wessel

Hallo Jaap,

Ik neem even waar voor mijn collega. Wat Dick bedoelde is dat de hoeveelheid opgeloste stof (de NaOH) niet verandert als je water toevoegt. De concentratie/ molariteit verandert wel, want door het toevoegen van het water wordt de opgeloste stof verdeeld over een groter volume: de oplossing wordt verdund. Dat is bij een titratie niet erg, want je weet dat de hoeveelheid opgeloste stof, die nu in de erlenmeyer zit, afkomstig is uit de 25,00 mL gepipetteerde oplossing. Bovendien, doordat de hoeveelheid opgeloste stof niet is veranderd, zal je dezelfde hoeveelheid titrant nodig hebben om te regeren. De uitkomst van je meting blijft dus dezelfde.

Je mag dus rustig water toevoegen. Dat is maar goed ook, want tijdens de titratie moet je af en toe de wand van de erlenmeyer afspoelen om opgespatte vloeistof terug naar de bodem te spoelen. Maar ik neem aan dat je dat weet.

Groeten,

Wim

Hallo Isa,

Zolang je de bronspanning constant houdt, is de stroomsterkte volgens de wet van Ohm een maat voor de weerstand en dus voor de geleidbaarheid van de oplossing.

Maar misschien gaat de vraagstelling over de geleidbaarheid van de ionen (maar die staat niet in je vraag) en daarmee de koppeling van de geleidbaarheid aan de molariteit. Dan moet je eraan denken dat de elektrische energie deels gebruikt wordt voor de chemische reactie van de elektrolyse en deels voor het aansturen van de (sterkte van de) elektrische stroom. Ik heb het gevoel dat de vraagsteller in deze richting denkt, maar ik kan dat niet uit de vraagstelling halen.

Groeten,

Wim

Hallo Fenne,

Je vraagt naar formulering. Daarom: kalkwater bestaat niet alleen uit calcium- en hydroxide-ionen, maar omdat het zout is opgelost, zijn deze ionen ook nog eens vrij (daarom kan de oplossing elektrische stroom geleiden).

In het begin is de CO₂ nog niet in overmaat. Het reactieproduct klopt, maar ook dit zout is in oplossing, dus: Ca²⁺(aq) + 2 HCO₃^– (aq). De ionen waren al vrij in het kalkwater en blijven nu vrij (formulering: “valt uit elkaar” suggereert dat je eerst weer een vaste stof had gekregen).

Daarna gaat je formulering niet goed. Dat zit in de term “overmaat”. Je hebt hier te maken met een reactie in twee stappen; ik noteer de combinatie H₂O (l) + CO₂ (aq) als H₂CO₃ (aq): deze notatie kan je ook in je Binas zien en ik hoop dat die iets duidelijker maakt wat er gebeurt:

H₂CO₃ (aq) + OH^– (aq) –> HCO₃^– (aq) + H₂O (l). Als alle H₂CO₃ op is, komt de tweede stap:

HCO₃^– (aq) + OH^–  (aq) –>  CO₃^2- (aq) + H₂O (l). Het gevormde carbonaation slaat vervolgens neer met de calciumionen, die nog in de oplossing zaten. Je noemt zelf al het slecht oplosbare CaCO₃(s).

Tenslotte: ik mis in de verhaal wat je grafiek doet tussen het begin van de meting en het moment van vorming van het vaste CaCO₃ (dus de periode waarin HCO₃^– wordt gevormd).

Heb je hier voldoende houvast aan?

Groeten,

Wim Wessel

Hallo Sem,

Ik vind dit een vreemde combinatie. Bij coulometrie bepaal je de hoeveelheid elektrische lading, die voor een omzetting nodig is, om vervolgens via het aantal (mol) elektronen de hoeveelheid stof kunt bepalen. Per definitie een redoxreactie.

Heb je misschien iets concretere informatie voor deze opdracht?

Met vriendelijke groet,

Wim Wessel

Hallo Tom,

Het lijkt me onwaarschijnlijk dat watermoleculen uit de watermantel rond het bariumion een significante hoeveelheid H⁺ kunnen afstaan. Niet alleen zijn gehydrateerde ionen zwakke zuren (dus een minimale afsplitsing van H⁺), maar als je in Binas de zuursterkten van de gehydrateerde ionen vergelijkt, kun je zien dat de sterkste zuren onder de gehydrateerde ionen metaalionen met (relatief) lage atoomnummers zijn en de sterkste rond het midden van het blok ‘overgangsmetalen’ in het Periodiek Systeem liggen. Barium ligt daar ver vanaf, dus waarschijnlijk zijn de gehydrateerde watermoleculen heel zwakke zuren. Ik heb echter geen zuurconstante kunnen vinden om dit ook echt te laten zien.

Groeten,

Wim Wessel

Hallo Tom,

De waarde van de geleidbaarheid hangt van meerdere grootheden af. Zoals je zelf aangeeft heeft het bariumion de grootste massa, wat tegenstrijdig lijkt. Wat echter ook meespeelt, is de mate van hydratatie (je noemt alleen de zouten; je zegt niets over de oplossing of oplosmiddel, maar ik neem aan dat je waterige oplossingen gebruikt), de mate waarin een zout in zijn losse ionen splitst (ook een goed oplosbaar zout !!!) en een ioneigenschap, die de molaire iongeleidbaarheid heet. Deze laatste eigenschap zit niet in je examenprogramma, maar je zou het een deeltjeseigenschap kunnen noemen. Als je een tabel met deze molaire iongeleidbaarheden zou opzoeken, zou je zien dat die precies jouw resultaten volgen. Grofweg kan je zeggen dat als je de elementen in een groep van het Periodiek Systeem naar beneden volgt, de molaire iongeleidbaarheid toeneemt.

Ik wil je wel waarschuwen dat de precieze uitkomst altijd het resultaat is van alle effecten bij elkaar.

Groeten,

Wim Wessel

Hallo Pien,

Ik mis iets in de informatie. Ik zie wel dat je een verdunning moet maken, maar hoeveel mL van die verdunning gebruik je dan?

Verder met jouw vraag: stel dat je de ammonia niet zou verdunnen, hoeveel titrant (= buretvloeistof) denk je dat je dan nodig zou hebben?

Groeten,

Wim Wessel

Hallo Sam,

Als aanvulling op de reactie van Luuk: je kunt ook via de getallen tot het antwoord komen (wat volgens mij de bedoeling van de opgave is).

Je hebt het aantal mol adipinezuur al uitgerekend. Als je ook het aantal mol KOH uitrekent, weet je wat de molverhouding tussen adipinezuur en KOH is. Aangezien OH^– maar één H⁺ kan opnemen, weet je door de molverhouding hoeveel H⁺ adipinezuur kan afstaan.

Volgens mij moet je de opgave hiermee kunnen uitwerken.