Mc/Moscovium

Naam

Moscovium vernoemd naar de hoofdstad van Rusland Moskou.

Ontdekking

Het bestaan van element 115 (moscovium) werd februari 2004 bekendgemaakt door een Russisch-Amerikaans onderzoeksteam van het Flerov laboratorium voor kernonderzoek in Dubna en het Lawrence Livermore National Laboratory in Berkeley (Californië). Ze hadden de bijbehorende experimenten in 2003 uitgevoerd. Bij het verval van de gemaakte atomen ontstond heel even element 113 (nihonium); ook dat is als een ontdekking te beschouwen.

Aanvullende experimenten in juni 2004 en december 2005 bevestigen volgens de onderzoekers het bestaan van moscovium. Een officiële commissie van de internationale chemie- en natuurkundeorganisaties (IUPAC en IUPAP) beoordeelde alle resultaten in 2011 en concludeerde dat er nog onvoldoende gegevens waren om de ontdekking éénduidig vast te stellen.

In augustus 2013 meldden Zweedse wetenschappers de synthese van deeltjes met atoomnummer 115 (moscovium), uitgevoerd in het GSI Helmholtzzentrum für Schwerionenforschung in het Duitse Darmstadt. Met hun experiment (ze bombardeerden een dunne film van het element americium (95 protonen) met ionen van calcium (20 protonen)) bevestigen ze de tien jaar oude waarnemingen van de Amerikanen en de Russisen. Nu twee onafhankelijke onderzoeksgroepen het deeltje ‘gezien’ hebben, kan element 115 (moscovium) in principe officieel erkend worden.

Voorkomen

Moscovium komt niet natuurlijk op aarde voor.

Bereiding

De onderzoekers beschoten americium-243 atomen (atoomnummer 95) met een bundel van calcium-48 ionen (atoomnummer 20). Zo maakten ze vier atomen van element 115 (Mc):

${}_{20}{}^{48}\mathrm{Ca} + {}_{95}{}^{243}\mathrm{Am} \to {}_{115}{}^{291}\mathrm{Mc} \to {}_{115}{}^{288}\mathrm{Mc} + 3 \mathrm{n} \to {}_{115}{}^{284}\mathrm{Nh} + \mathrm{\alpha }$

De Mc-kernen vallen na ongeveer 90 milliseconden uit elkaar via de emissie van alfadeeltjes (een cluster van twee protonen en twee neutronen). Eerst ontstaat element 113 (nihonium), vervolgens element 111 (roentgenium) en tenslotte door drie opeenvolgende alfa-vervalstappen element 105 (dubnium). Dit laatste bleek echter dermate instabiel dat het via kernsplijting uit elkaar viel.