Rob Hooft

Hoi Max!

Alle chemische stoffen zijn altijd elektrisch neutraal. Het is onmogelijk om alleen carbonaationen te hebben, dus die kun je ook niet als enige ergens bij gooien.

Om dezelfde reden zal er ook niet alleen Hg2+ in het afvalwater zitten: er zit daar altijd ook een negatief geladen ion bij.

De natuurkunde kan ons dit uitleggen: we weten dat deeltjes met gelijke lading elkaar afstoten, en deeltjes met tegengestelde lading elkaar aantrekken. Een “spateltje” met alleen carbonaationen zouden elkaar wel heel sterk afstoten! De positieve natriumionen zijn nodig om ze bij elkaar te houden.

Vaak is het zo dat in een chemische reactie één van de twee ionen veel belangrijker is dan de andere. Dan wordt die andere vaak weggelaten uit een reactie-vergelijking. We moeten toch niet vergeten dat ze er zijn! En als je het over afvalwater hebt moet je zeker goed kijken wat er overblijft.

Helpt dat je om het te begrijpen?

Inderdaad! Kijk eens wat er precies gebeurt met de hoeveelheid zuurstofatomen:
* voor de omzetting van CO in CO2 wordt 1 zuurstofatoom gebruikt
* de omzetting van 2 NO2 in N2 levert 4 zuurstofatomen op.

Daarmee moet het lukken om het kloppend te krijgen?

Pieter,

Nog een aanvulling: ik begrijp je vraag goed, want als er nou 4 groepen aanzitten, welke configuratie is dan CIS en welke TRANS? Als er 2 waterstofatomen zijn is dat tenminste duidelijk!

Bij meer complexe groepen is er dus inderdaad nog wel CIS/TRANS isomerie, maar de naamgeving wordt dan lastiger: je gebruikt dan geen cis/trans meer, maar E of Z van het Duits voor Entgegen (tegenover) of Zusammen (samen). Voor E/Z is een compleet systeem van naamgeving bedacht dat eenduidig blijft, maar helaas even lastiger om te gebruiken: je moet dan gaan kijken naar de hoogste atoomnummers van de atomen die gebonden zijn aan weerszijden van de dubbele band, en als die gelijk zijn zelfs van atomen die nog verder weg zitten.

Rob

Hoi My Linh! Dit is echt een andere vraag; volgende keer kun je beter zelf een nieuwe vraag openen dan is het makkelijker terug te vinden. Misschien dat de beheerder van de vraagbaak er een losse vraag van kan maken voor ons.

Ik ben een beetje in de war door jouw term “dipool-dipoolmolecuul”. Er zijn *bindingen* die dipolen hebben (in jouw geval de C-F bindingen) en er zijn *moleculen* die dipolen hebben. Twee dipolen kunnen een dipool-dipool interactie vormen, maar daar hebben we het in dit geval niet over. Een dipool-dipool molecuul heb ik nog nooit gehoord.

Om het verschil tussen cis- en trans- te kunnen begrijpen heb ik geleerd om de dipolen van de bindingen te tekenen als een pijltje.

Als je cis-1,2-difluoretheen tekent (gelukkig is het een plat molecuul, dus tekenen lukt dan ook) dan loopt het eerste pijltje langs de C-F binding naar linksboven, en het tweede pijltje naar rechtsboven. Als je die twee pijltjes bij elkaar schuift zonder te draaien en zo achter elkaar legt krijg je de dipool van het hele molecuul, en die ligt dan als een langere pijl recht naar boven. Dit molecuul heeft dus een dipool.

Als je trans-1,2-difluoretheen tekent dan loopt het eerste pijltje weer langs de C-F binding naar linksboven, maar het tweede pijltje langs de tweede C-F binding loopt nu naar rechtsonder! Als ik die twee pijltjes nu achter elkaar leg dan wijzen ze precies tegen elkaar in. De twee dipoolpijltjes heffen elkaar precies op. En dus heeft het hele molecuul geen dipool.

Jij beschrijft hetzelfde op een net iets andere manier. In het eerste tekeningetje ligt het punt midden tussen de de twee F atomen boven het punt dat je kunt tekenen midden tussen de twee C atomen. In het tweede tekeningetje ligt het punt midden tussen de twee F atomen precies op hetzelfde punt als het punt midden tussen de twee C atomen. Daaraan kun je ook zien dat de optelsom van de dipolen van de twee bindingen voor de trans-verbinding precies nul is, en het molecuul geen dipool heeft.

Is het zo duidelijker?

Timmy,

Wat je er allemaal aan vast wilt knopen kun je met een Arduino natuurlijk helemaal zelf verzinnen! Ik zou het op school bespreken.

Timmy,

Het probleem met zoutreacties (maar ja, daar ben ik weer geen expert!) is dat ze vaak zo vreselijk snel zijn. Als je alleen een modelberekening moet maken is dat niet zo’n probleem, maar als je zelf ook een opstelling moet maken waar je iets aan kunt meten wordt dat een stuk lastiger.

En ik heb dus nog niet helemaal duidelijk welke onderdelen je allemaal zelf moet maken voor je eindwerk. Ga je inderdaad zelf ook een reactie uitvoeren en wil je die koppelen met je programma? Ga je het meten doen met een sensor die je aan je programma koppelt? Dan moet je dus iets kiezen wat langzaam genoeg gaat om er goed aan te kunnen meten. En ik zie twee mogelijkheden: je maakt een programma wat die metingen ondersteunt en netjes in een grafiek zet. Of je maakt een programma wat bijvoorbeeld voorspelt hoe snel de reactie zal lopen als je de omstandigheden wat verandert (bijvoorbeeld bij een hogere temperatuur), en je voert daarna dat experiment uit om te kijken of dat klopt.

Nog een andere mogelijkheid als je naar zoutoplossingen wilt kijken is dat je niet naar de snelheid kijkt, maar naar hoe troebel de oplossing wordt als er een neerslagreactie is.

Als je meer ideeën wilt bespreken moet je een paar van de vragen die ik hierboven stel even beantwoorden. Je moet natuurlijk niet teveel tegelijk willen: als je een moeilijk programma moet schrijven wil je niet te veel apparatuur moeten bouwen, en niet een moeilijke reactie uitkiezen. En dat is voor ons wat moeilijk te beoordelen, dus dat zou je echt op school moeten bespreken.

Hoi Yinthe!

In de atoom- en molecuulbeschrijving leren we dat elektronen altijd graag in paren bij elkaar zitten. Alle schillen hebben een even aantal plekken voor elektronen, bindingen bestaan uit elektronenparen enzovoort. Een radicaal is eigenlijk een geval waarbij dat is misgegaan! Er is dan een enkel los elektron overgebleven. Omdat dit erg “onprettig” is is zo’n radicaal vaak erg reactief.

Ik hoop dat dit het duidelijk maakt.

Rob

Hoi Nathala!

Ik denk dat je opgave ook het recept voor het cakebeslag geeft? Jammer dat wij dat niet krijgen, dan kunnen we niet meesnoepen.

Er zijn twee manieren om gebak te laten rijzen: gist, of bakpoeder. Allebei maken ze belletjes van koolzuur. Gist is een levend organisme, en heeft een optimale temperatuur van ongeveer 40 graden, veel heter en het gaat dood. Bakpoeder is een mengseltje dat voor een chemische reactie zorgt als het nat wordt, zonder een levend wezen, en zo’n reactie gaat sneller als het warm wordt.

Begrijp je het zo?

Rob